Görünmez insanlara bazı zamanlar çok imreniyorum. Kimseyle alakaları olmuyor. Yaptıklarından, yapacaklarından dolayı kimseye cevap vermek zorunda kalmıyorlar. Kıracakları kimseleri olmuyor.
Kendileri için yaşıyorlar.
Bazı zamanlarda ise onlara acıyorum, az da olsa üzülüyorum. Ağlayacak bir omuzları olmuyor. Mutluluklarını, üzüntülerini, acılarını, aşklarını ve hayal kırıklıklarını anlatacak, paylaşacak kimseleri olmuyor. Kimseyle karşılıklı şakalaşıp gülemiyorlar.
Ne yazık ki bu onların tercihleri oluyor.
Hayatı sadece kendi kafalarında kurup, kendi hayalleriyle uykuya dalıyorlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder